In gedachten verzonken

Soms denk ik wel eens, Eric had moeten weten dat er nu mensen soms naarstig op zoek zijn om nog iets van zijn verhalen te vinden, al acht ik de kans groter dat hij me zou wijzen op de groep mensen die dit blog als kennisname heeft aangenomen en de minimale respons die ik krijg. Gelukkig ben ik in alles altijd een volhouder en een volhardend persoontje, als ik maar een paar mensen iets kan meegeven met dit blog dan heb ik mijn doel al bereikt.

Daarnaast geef ik eerlijk toe dat bezig zijn met dit blog ook mij helpt, ik mis ons contact nog altijd. De dagelijkse mailtjes, korte sms berichten, plagerijtjes en serieus diepgaande gesprekken. Om nog maar te zwijgen over de keren dat ik in stilte genoot van een glas wijn bij hem in de tuin, maar het allerliefst toch met opgetrokken knieën op zijn bank. Terwijl hij in zijn favoriete stoel genoot van zijn favoriete glas whisky.

Wat onze connectie kenmerkte was dat we ook samen stil konden zijn, en toch ook dan hele gesprekken met elkaar konden voeren.

Die gesprekken mis ik, ik zou wat graag met hem praten over wat er is veranderd na zijn overlijden. Over hoe lastig het voor mij is om met sommige dingen om te gaan, hoe dubbel het kan zijn om de keuzes van anderen te respecteren terwijl ik daarin ook een ontkenning zie van een deel van hem dat ik heb leren kennen, en wat een groot deel was van zijn online identiteit. Uit respect voor zijn nabestaanden schrijf ik daar niet over maar dat neemt niet weg dat het wel iets is dat ik niet begrijp en me verdrietig kan maken.

Categories: In ons hart