10 februari 2013

Dag lieve vriend

Lieve Eric, Het is een vreemde gedachte, te weten dat mijn woorden aan jou nooit meer een antwoord zullen krijgen. In de afgelopen jaren hebben we zoveel gedeeld, dagelijkse momentjes van mail en sms, en bijzondere uitstapjes samen. De voorliefde voor het bezoeken en fotograferen van oude begraafplaatsen was een onverwacht gemeenschappelijke deler. Ik koester zeer dierbare herinneringen aan de keren dat jij me meegenomen hebt naar bijzondere begraafplaatsen in de buurt van jouw woonplaats. Ik heb genoten van de verhalen die je wist te vertellen waarin je veel, voor mij onbekende, achtergrond informatie deelde. Bijzondere gesprekken hebben we die dagen gehad, over leven en dood. Ons eerste bezoek samen aan een begraafplaats stond gepland voordat bij jou ontdekt werd dat je kanker had. Het voelde vreemd en wrang om samen een begraafplaats te bezoeken en toch ontstonden daar hele pure en eerlijke gesprekken over de dood en hoe om te gaan met de dood van dierbaren. Toen anderhalf jaar geleden mijn ouders betrokken waren bij een ernstig motorongeluk in het buitenland, mijn vader ter plekke overleed en mijn moeder ernstig gewond en in coma in het ziekenhuis lag, was jij een onvermoeibare steun voor me. Zoveel van mijn onmacht en verdriet heb ik met je mogen delen. Daar waar het kleine meisje in mij de weg kwijt was in het abrupte overlijden van mijn vader wist jij dat meisje een paar veilige armen te bieden waarin ze kon, en durfde, schuilen. Iedereen die jou een beetje heeft gekend zal weten dat je zeker geen gemakkelijk persoon kon zijn in de omgang, ook jij en ik hebben onze aanvaringen gehad, momenten van niet begrijpen en mis communicaties. Maar altijd was daar de wil aan beide kanten om een weg terug te vinden. Ik weet dat ik het jou niet altijd even gemakkelijk heb gemaakt door je te confronteren met gevoel dat in jou leefde en jij soms liever wegstopte, het voelt nog altijd bijzonder dat je me daarin hebt durven toelaten. In de laatste maanden van je leven veranderde je heel snel, ik was je aan het kwijtraken en dat besef kon ik niet meer delen met je. Jij die al zolang mijn maatje was bij wie ik alles deelde dat in mijn leven speelde, en andersom. En nu in die laatste fase van jouw leven was jij de connectie met jezelf aan het kwijtraken, maakte je ziekte een vreemde van je, voor jezelf, voor je omgeving, voor je vrienden. Ik had zo graag nog die bijzondere gesprekken met je willen voeren waarvan vaak gezegd wordt dat in de laatste fase van iemands leven, waarin iemand zich bewust is van het naderende einde, het mooie en bijzondere gesprekken kunnen zijn. Maar ik moet mijn weg zien te vinden met de gesprekken die er wel waren, en loslaten waar jij op het laatst niet meer bij kon komen. Ik ga je vreselijk missen, maar ik ben voor jou blij lieve vriend dat jouw lijden nu voorbij is. Slaap zacht lieve Meneer Masters. MisTique