De stilte van missen

Lieve Eric,

Op dagen als vandaag is mijn gemis zo groot en heftig dat ik de woorden niet vinden kan om het gemis te omschrijven. Het is bizar om te merken hoe het missen van een vriend onzichtbaar lijkt te zijn voor de omgeving, daar struikel ik wel eens over.
In de enorme dualiteit van gescheiden werelden wordt het er niet makkelijker op. Mijn iniatief om deze website op te zetten is niet door iedereen als positief ervaren, ik trek me dat aan en neig ertoe in conflict met mezelf te raken. Natuurlijk is het opzetten van deze site voor een groot deel ook voor mezelf, maar is dat fout dan? Is het verkeerd dat ik graag vast wil houden aan het bijzondere dat ik met jou deelde?

Ik kan niets verkeerds zien in het willen herinneren, en als ik iets als enorm pijnlijk ervaar dan is het wel dat jouw aanwezigheid en zijn zoals ik je heb leren kennen wordt gewist. De persoon Eric Masters en de sporen die jij achter liet zijn aan het vervagen of worden gewist. Ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat dit wissen een bewuste keuze is, en dat raakt me. Want het was jouw keuze je op die manier te profileren, ik heb je in die hoedanigheid leren kennen en dat heeft de basis gevormd voor onze bijzondere vriendschap.

Een vriendschap die werd gevormd door dagelijks delen zoals alleen vrienden dat kunnen, onbevooroordeeld maar wel direct en eerlijk. Ik mis jouw reacties, ik heb je vanavond in gedachten een mail gestuurd met de dingen die mij in mijn leven bezighouden momenteel. En al kon ik je reacties die je me in de loop van morgen gegeven had wel invullen, toch mis ik ze.

Ik mis het even kunnen uiten van mijn frustraties, ik mis het luisteren naar jouw frustraties. Ik mis het je kunnen plagen, het door jou geplaagd worden. Op het moment dat ik dit schrijf klinkt op de radio een liedje van Adele, het is alsof ik jouw glimlach erin door voel klinken. Het waren de standaard plagerijtjes die gaandeweg onze eigen manier van naar elkaar communiceren waren geworden. Diegene die mij niet kennen kunnen niet weten dat ik niet van de  muziek van Adele houd (ik vind dat ze mooie liedjes schrijft maar ze mogen van mij door een ander gezongen worden ;-) en jij hield wel van haar muziek. Daar kon ik je mee plagen, en dat ik nu terwijl ik dit aan jou schrijf Adele langs hoor komen raakt vele emoties in me.

We hadden nu samen moeten kunnen zijn, jij met een glas whiskey, ik met een glas wijn. Onze wederzijdse frustraties delend over wat we in onze individuele levens tegenkwamen. Jij bent nu los van die frustraties, en ik kan de mijne niet meer met jou delen. Dus proost lieve vriend, ik drink er nog eentje terwijl ik een weg zoek in zoveel emoties die me momenteel onderuit schoppen.

Categories: In ons hart