Samen werken aan een verhaal is een bijzonder proces. Dit verhaal werd als grapje tussen twee bdsm schrijvers gestart, ik daagde Eric uit, hij daagde mij uit. Het is een verhaal dat nooit afgeschreven zal worden, in februari 2013 overleed Eric. Ik heb getwijfeld om dit verhaal te verwijderen, nu zijn eigen verhalensite niet meer online staat wordt het steeds zeldzamer om zijn woorden nog ergens tegen te komen. Omwille van onze bijzonder vriendschap en mijn diepe respect voor Eric als mens, heb ik besloten dit verhaal als eerbetoon te laten staan. Of ik het ooit af zal schrijven weet ik niet, het roept heftige emoties op om te lezen, wetende dat de bijzondere momenten en plagerijtjes zoals wij deze deelden tijdens het schrijven, en in de hele periode van onze vriendschap, nooit meer terug zullen komen.
Deel 1
Terwijl ik de auto aan het wassen was voelde ik een beginnende fladdering in mijn buik opkomen, ik kon een glimlach niet onderdrukken. Alhoewel..glimlach, als iemand me nu zou zien dan zag het er vast uit als een nerveuze grimas. Waarom deed ik dat toch telkens? Spontaan er iets uitflappen, om dan vervolgens later mezelf niet te willen laten kennen en uiteraard na te komen wat ik met mijn grote mond gezegd had te zullen doen.
Ik dacht terug aan de mailwisselingen van de afgelopen weken. Ik zou werkelijk niet meer kunnen terughalen hoe het begonnen was, waarschijnlijk in één van de dagelijkse krabbels die we uitwisselden over dagelijkse onbenulligheden. Zoals het regelen van vervoer voor een bepaalde dag, waarom had ik daar nou gelijk een beeld bij in mijn hoofd gehad toen jij schreef dat je een chauffeur moest regelen voor een dagje werkbezoek elders in het land. En waarom had ik het nu zo nodig gevonden dat beeld op een plagende manier met jou te delen, wat ik natuurlijk op geheel eigen wijze had gedaan door je telkens een stapje meer te prikkelen. Onze dagelijkse mailtjes werden gekleurd door prikkels die we elkaar over en weer trachten te geven, het beeld begon steeds meer vaste vormen aan te nemen….een luxe auto die zou komen voorrijden, met mij als chauffeuse uiteraard, en vanzelfsprekend was ik prikkelend gekleed. Want als ik dan een keer een dagje iemand rondrijden zou, dan ook wel in stijl en met klasse.
Zonder het met je te delen was ik weken geleden al gaan zoeken naar een passende auto waarin ik wel een dag wilde rondrijden, oh eh ja…het ging er natuurlijk om dat ik jou erin rond zou rijden. Maar als ik dan jouw privé chauffeuse was dan wilde ik toch ook wel plezier hebben in het rijden, en minimaal een beetje auto onder mijn charmante billen hebben. Vorige week had ik een proefritje gemaakt in de auto, een Maserati Quattroporte, zwart uiteraard, met leren bekleding. Die dag was ik gewoon in mijn spijkerbroek ingestapt maar onderweg had ik me telkens geprobeerd voor te stellen hoe het zou voelen om in deze auto voor te komen rijden. Natuurlijk had jij toen nog van niets geweten, ik had er eerst zeker van willen zijn dat ik deze auto voor een dag kon regelen. Dat had wat overredingskracht gekost bij een bevriende autodealer maar uiteindelijk was het me gelukt. Daarnet had ik hem opgehaald, en nu stond ik de auto te wassen. Wat feitelijk grote onzin was want de auto was schoon opgeleverd maar ik wilde vertrouwd raken met de auto en deze manier werkte daarin.
Terwijl ik de auto met de tuinslang afspoot dacht ik na over mijn outfit, ik had alles al bedacht:
Het zou een korte strakke zwarte rok worden met kousen eronder met naad aan de achterkant en kanten brede rand. Uiteraard zou ik daar een zwarte jarretel gordel bij dragen, verder een zwart kanten string, een sierlijk zwart corsetje en mijn geweldig mooie pumps, zwart met een verloop in de kleur waardoor het zwart naar de hak toe overging in heel donkergrijs, de hak was een zilverkleurige stiletto. Dit waren wellicht ogenschijnlijk kleine details maar deze zorgen wel voor de finishing touch.
Het enige waar ik nog niet uit was dat was wat ik boven mijn rokje zou dragen, alleen het corsetje was geen optie, alhoewel…terwijl ik de auto droog poetste bedacht ik me dat met het juiste jasje ik geen blouse nodig had, bovendien kwam mijn decolleté dan ook het best tot haar recht. Waarom iemand ooit bedacht heeft dat in dit geval het ‘een decolleté tot zijn recht laten komen’ moest zijn heb ik nooit begrepen. Ik heb nog nooit een man met een mooi decolleté gezien.
Al mijmerend poetste ik de achterlichten van de auto en bedacht me dat in sommige opzichten ik meer mannelijke genen in me had dan vrouwelijke, wat een vreselijk opwindende auto was dit toch. Jammer dat ik nog een nachtje slapen moest voor ik ermee op pad kon, zou ik überhaupt de nacht wel een beetje doorkomen vroeg ik mij af.
Nadat ik de auto veilig weggezet had in de garage, waarbij de macho achterbuurman het kwijl dat bij het zien van de auto van zijn kin droop bijna niet had kunnen verbergen, wat mij een extra brede glimlach bezorgd had. Hij moest eens weten wat de combinatie mooie auto en mooie vrouw, die óók nog eens kon rijden, teweeg zou kunnen brengen. Helaas voor deze buurman stond hij niet op mijn passagierslijst voor de volgende dag.
Ik sloot de garage af en ging naar binnen, schonk mezelf een kop koffie in en controleerde mijn mail. Er was een antwoord van je teruggekomen zag ik, je schreef dat je morgen een onbekende chauffeur zou krijgen en plagend vroeg je of ik misschien morgen een afspraak had waar jij niets van af wist. Ik speelde het spelletje mee en zei dat ik een oud barrel had kunnen lenen van een vriend en nog wel een gaatje in mijn agenda had kunnen vinden, en dat ik inderdaad morgen jouw chauffeuse zou zijn.
Het bleef lang stil tot er een antwoord kwam, ik kon aan je schrijfstijl merken dat je niet zeker wist of ik je in de maling nam of serieus was, en als ik serieus was dan wilde je het risico niet lopen dat ik zou afhaken om jouw reactie. Terwijl ik je mail las zag ik mijn telefoon over het bureau heen dansen, ik heb zelden het geluid van mijn telefoon aanstaan omdat ik deze storend vind, ik keek en zag dat jij het was.
Met een lach in mijn stem nam ik op en zei:
‘Weet je nu niet wat je ermee aan moet? Of twijfel je ineens aan mijn rij capaciteiten?’
De warmte in je stem was prettig om te horen, je twijfelde inderdaad liet je weten. Niet aan mijn rij capaciteiten maar of ik inderdaad degene was die jou morgen rond zou rijden. Ik besloot je niet langer te plagen en antwoordde bevestigend, ik vertelde je echter niet dat ik niet in een oud barrel voor zou komen rijden.
Nadat we een tijdstip en plaats hadden afgesproken waar ik jou kon ophalen hadden we opgehangen, ik schonk mijzelf een glas wijn in en zag een nieuwe mail binnenkomen.
Waarom verbaasde het me toch niet dat jij in die mail plagend aangaf dat je wel verwachtte dat ik kleding zou dragen die zou passen bij mijn functie als voorrij-sub.
Ik was blij met de troeven die ik in handen had, ik kende mezelf, had ik mezelf niet zo voorbereid dan was ik anders waarschijnlijk volledig uit het veld geslagen door jouw plagende – met serieuse ondertoon – opmerkingen. Nu niet, ik daagje je uit door te vragen wat volgens jou dan passende kleding was, en maakte een opmerking dat ik toch wel meer zou doen dan alleen maar voorrijden. Jouw antwoord was tamelijk vaag maar ik voelde de spanning toenemen. Nu we beiden wisten dat dit moment waarmee we elkaar al tijden aan het prikkelen en plagen waren, dichterbij kwam nam de spanning toe. Een bekende en lekkere spanning, ik voelde het verlangen in mij opborrelen om te weten hoe het zou zijn me aan jou over te geven. Bewust worden van dit verlangen en wat het met me deed maakte dat ik minder scherp werd in mijn antwoorden, ik besloot dat dit een mooi moment was om onze mailwisseling voor vandaag af te sluiten en naar bed te gaan.
MisTique
Klik hier om naar deel 2 te gaan
.jpg)
