Je kleuren blijven dicht bij me
Je woorden draag ik diep in me
Je warmte blijft voor altijd bij me
Je eigenzinnigheid glimlacht naar me
Dankjewel voor de vriend die je was, voor het mij toelaten in jouw leven.
Tot ooit
Dit schreef ik vanavond op mijn persoonlijke facebook account, na een bijzondere dag waarop ik samen met vrienden afscheid heb genomen van Eric Masters. Bijzonder was het in meerdere opzichten, een groot deel van Eric zijn vrienden die graag gezamenlijk tijdens de uitvaart afscheid hadden willen kunnen nemen waren die dag niet welkom. Dat klinkt bot, het ís in feite ook bot. Je kunt weinig anders dan de keuzes die hierin gemaakt zijn respecteren, zelfs al zijn ze niet altijd even goed te begrijpen. (voor mij persoonlijk in ieder geval niet).
Het meest wrange en pijnlijke voor mij was dat ik één van de weinige
vrienden was die wel welkom was op de uitvaart. Waar ik me intens
verdrietig voelde om het verlies van mijn vriend, mijn maatje met wie ik
de afgelopen jaren dagelijks lief en leed deelde. Mijn leed, mijn lief,
zijn leed, zijn lief, en ook een stukje ons leed, en ons lief.
En dan sta je op je verjaardag op de uitvaart van je maatje, om je heen vele onbekenden gezichten. In gedachten zag ik de gezichten van de vrienden voor me met wie Eric de afgelopen jaren gezellige, mooie en soms zelfs bijzondere momenten had gedeeld. Ik voelde hun verdriet en hun pijn, ik droeg die met me mee omdat in de keuzes die gemaakt waren voor hun verdriet geen ruimte gemaakt kon worden.
Ik kan je verzekeren dat op die manier afscheid nemen van iemand die je lief is, is ingewikkeld en ook pijnlijk. Het contrast was zo groot, het verschil te ervaren dat er mensen waren die een klein of afzijdig deeltje hadden uitgemaakt van zijn leven en ruimte kregen om afscheid te nemen, en te weten dat die dag op verschillende plaatsen in Nederland afwezigen waren die alleen waren met hun verdriet, en geen ruimte kregen om afscheid te nemen.
Dat contrast en de impact daarvan is iets dat waarmee ik nog bezig ben te plaatsen.
En dan sta je op je verjaardag op de uitvaart van je maatje, om je heen vele onbekenden gezichten. In gedachten zag ik de gezichten van de vrienden voor me met wie Eric de afgelopen jaren gezellige, mooie en soms zelfs bijzondere momenten had gedeeld. Ik voelde hun verdriet en hun pijn, ik droeg die met me mee omdat in de keuzes die gemaakt waren voor hun verdriet geen ruimte gemaakt kon worden.
Ik kan je verzekeren dat op die manier afscheid nemen van iemand die je lief is, is ingewikkeld en ook pijnlijk. Het contrast was zo groot, het verschil te ervaren dat er mensen waren die een klein of afzijdig deeltje hadden uitgemaakt van zijn leven en ruimte kregen om afscheid te nemen, en te weten dat die dag op verschillende plaatsen in Nederland afwezigen waren die alleen waren met hun verdriet, en geen ruimte kregen om afscheid te nemen.
Dat contrast en de impact daarvan is iets dat waarmee ik nog bezig ben te plaatsen.
Een begin daarin heb ik vandaag gemaakt met het ruimte bieden aan de
vrienden die niet bij Eric zijn uitvaart aanwezig konden/mochten zijn,
maar wel deel hebben uitgemaakt van zijn leven. Ieder op hun eigen
manier, ieder met hun eigen verhaal, ieder met hun eigen herinneringen,
en eigen verdriet.
Het was bijzonder om te zien dat mijn uitnodiging en de ruimte die ik
bood werd aangenomen, maar het meest bijzonder was het om de te voelen
dat dit initiatief werd gewaardeerd. Dat ik in staat was deze vrienden
iets aan te reiken in het gat dat was ontstaan na Eric zijn overlijden,
zonder mogelijkheid om afscheid te nemen.
Lieve Eric, ik mis je. Iedere dag, je mailtjes, je kort plagende sms
berichten, je grapjes, je cynische opmerkingen. Je telefoontjes wanneer
je vond dat ik te lang niets van me had laten horen. De bijzondere
uitstapjes die we maakten, samen een dag de omgeving bekijken. Jouw
omgeving waar jij was opgegroeid.
Rust zacht lieve vriend, tot ooit...
