Het is lang geleden dat ik hier iets schreef. Ergens had ik de stille hoop om reacties te krijgen van de mensen die toegezegd hadden iets over Eric te schrijven zoals zij hem kenden. Vele beloftes om te schrijven kwamen binnen, jammer genoeg werd dit niet vervolgd door teksten die ik hier plaatsen kan.
Dat het confronterend is om te schrijven over een dierbare die er niet meer is kan ik me zo goed indenken. Door de jaren heen heb ik een paar bijzondere vrienden verloren, afscheid moeten nemen van mijn vader die verongelukte en ik begrijp de emoties die boven komen drijven bij bewust stil staan.
Een aantal maanden geleden was ik voor het eerst sinds Eric zijn overlijden weer in zijn woonplaats, ik reed langs de begraafplaats waar we samen verwonderd rondgelopen hadden. Met een traan en een glimlach herinnerde ik mij de bijzondere gesprekken die we hadden. Eigenwijs als ik was legden ik destijds een koppeling tussen de overledenen waartussen wij wandelden en onze eigen vergankelijkheid. Een onderwerp wat voor Eric moeilijk was om over te praten, een stilzwijgende streel over mijn wang was zijn antwoord en ik wist dat ik niet verder moest vragen.
Kort geleden werd ik verrast door een mooie uitspraak van een vriendin, tijdens een bezoek aan het Fetish Café was zij zich sterk bewust geweest van het feit dat Eric daar graag kwam. Ik zie haar nog zitten, op de bank tussen twee haar onbekend Dominanten tijdens haar allereerste huiskamer munch om gelijkgestemden te ontmoeten. Steeds kleiner werd ze tussen die twee grote kerels, beiden Dom en zoals jullie begrijpen was één van hen Eric. Natuurlijk schoven ze express steeds een stukje verder op, en mijn waarschuwende opmerking dat ze een beetje lief moesten zijn voor haar werd breed glimlachend (tot bijna grijnzend) beantwoord met een bevestiging. Ze waren toch lief, ze boden haar de bescherming van hun grootsheid daar zittend op die bank.
Groots was hij zeker, in alle opzichten. Nog altijd mis ik hem, onze gesprekken, het niet meer kunnen delen van de dingen die in mijn leven spelen. De prettige momenten met glas wijn voor mij en wisky en sigaar voor hem.
Dat het confronterend is om te schrijven over een dierbare die er niet meer is kan ik me zo goed indenken. Door de jaren heen heb ik een paar bijzondere vrienden verloren, afscheid moeten nemen van mijn vader die verongelukte en ik begrijp de emoties die boven komen drijven bij bewust stil staan.
Een aantal maanden geleden was ik voor het eerst sinds Eric zijn overlijden weer in zijn woonplaats, ik reed langs de begraafplaats waar we samen verwonderd rondgelopen hadden. Met een traan en een glimlach herinnerde ik mij de bijzondere gesprekken die we hadden. Eigenwijs als ik was legden ik destijds een koppeling tussen de overledenen waartussen wij wandelden en onze eigen vergankelijkheid. Een onderwerp wat voor Eric moeilijk was om over te praten, een stilzwijgende streel over mijn wang was zijn antwoord en ik wist dat ik niet verder moest vragen.
Kort geleden werd ik verrast door een mooie uitspraak van een vriendin, tijdens een bezoek aan het Fetish Café was zij zich sterk bewust geweest van het feit dat Eric daar graag kwam. Ik zie haar nog zitten, op de bank tussen twee haar onbekend Dominanten tijdens haar allereerste huiskamer munch om gelijkgestemden te ontmoeten. Steeds kleiner werd ze tussen die twee grote kerels, beiden Dom en zoals jullie begrijpen was één van hen Eric. Natuurlijk schoven ze express steeds een stukje verder op, en mijn waarschuwende opmerking dat ze een beetje lief moesten zijn voor haar werd breed glimlachend (tot bijna grijnzend) beantwoord met een bevestiging. Ze waren toch lief, ze boden haar de bescherming van hun grootsheid daar zittend op die bank.
Groots was hij zeker, in alle opzichten. Nog altijd mis ik hem, onze gesprekken, het niet meer kunnen delen van de dingen die in mijn leven spelen. De prettige momenten met glas wijn voor mij en wisky en sigaar voor hem.
